Beschrijving
Het boek De thuishulp van Jet Berkhout is verschenen in 2009.
Nadat haar werkgever TED (TMF) failliet is gegaan, besluit Jet Berkhout aan de slag te gaan als A-hulp in de thuiszorg. Voor maximaal twee maanden, neemt ze zich voor, om de rekeningen te kunnen betalen en intussen een echte baan te zoeken. Een jaar later werkt ze er nog. Als thuishulp doet Berkhout boodschappen en verricht ze huishoudelijke taken. Ze verwijdert beschimmelde potjes uit koelkasten, schudt zuur ruikende kussens op en worstelt met allerlei dilemma’s. Een meneer wil bijvoorbeeld alleen maar koffie met haar drinken, terwijl het stof duimendik op zijn tapijt ligt. Of het echtpaar dat haar steevast in pyjama ontvangt en op het boodschappenlijstje slechts sigaretten en zuurtjes noteert. Wat doe je dan als thuishulp? Ook in persoonlijke sferen is het soms zoeken voor de ambitieuze Berkhout: blijft ze niet te lang hangen in haar baantje, hoe belangrijk en leuk ze het ook vindt? En komt dat gevoel van onbehagen door de reacties van haar succesvolle omgeving of kijkt ze zelf ook een beetje neer op haar werk? In zestig miniaturen laat Berkhout zien hoe het leven eraan toegaat
bij mensen die kampen met lichamelijk ongemak of geestelijke achteruitgang. Als een 21ste-eeuwse variant van S. Carmiggelt en Annie
M.G. Schmidt hanteert ze haar pen: met veel inlevingsvermogen en een luchtig gevoel voor humor beschrijft ze vaak schrijnende situaties en bijzondere mensen. Haar schetsen zijn stuk voor stuk juweeltjes, die regelmatig een glimlach en een brok in de keel oproepen.
Gebaseerd op columnserie in NRC Handelsblad
‘Ik ben al zesentachtig. Zou je niet zeggen, hè?’ Mevrouw Pauw doet haar naam eer aan. Kaarsrecht staat ze voor me. Ik lach. ‘Nee, dat
zou ik niet zeggen.’ Ze kijkt me uitdagend aan. ‘Moet je kijken wat ik nog kan.’ Ze buigt zich voorover en legt haar handen plat op de
grond. ‘Zie je mijn benen? Helemaal gestrekt!’ Ik klap in mijn handen. ‘Ik doe alles nog,’ zegt ze terwijl ze opstaat. ‘Daardoor ben ik
nog zo goed. En weet je wat het is…’ ze pakt mijn arm vast en buigt vertrouwelijk naar me toe. ‘De mannen willen me nog steeds.’
Ze lacht. Vier valentijnskaarten kreeg ze dit jaar. ‘Zesentachtig ben ik. Blijkbaar houdt dat nooit op.’ Ze neemt een hap van haar koekje. ‘Dan zitten ze hier bij me op de bank en dan slaan ze zo een arm om me heen. Eigenlijk vind ik het best lekker hoor, zo’n arm. Maar dat zeg ik niet, want dan willen ze meer, begrijp je me?’ Ze knipoogt. Ik knipoog terug. ‘Dus stuur ik ze gewoon naar huis.’ Ze pakt nog een koekje uit de trommel. ‘Weet je wat het is, ik ben nog heel erg goed, maar eigenlijk ben ik al best oud. Zesentachtig. Zou je niet zeggen, hè?’
‘Nog een kopje dan,’ zeg ik, als mevrouw Pauw voor de derde keer de koffiekan pakt. ‘Dan moet ik echt weer aan het werk.’ Het lijkt alsof ze me niet heeft gehoord. ‘Wil je nog een kopje? Had ik je al verteld hoe oud ik ben?’ Ik knik aarzelend. ‘Zesentachtig.’ Ze lacht. ‘Zou je niet zeggen, hè? Ik heb geen rimpels ook, dat scheelt.’ Ze pakt mijn arm vast en buigt zich naar me toe. ‘En weet je wat het is? De mannen willen me nog steeds. Ze willen allemaal met me bridgen. Moet jij eens raden hoeveel valentijnskaarten ik dit jaar kreeg.’ Ik zeg niets. Mevrouw Pauw lacht. ‘Ach ja, ik ben gewoon nog heel erg goed.’
Jet Berkhout (1981) studeerde Nederlands en werkte als redacteur bij tekstbureau LinQua en als tv-presentator bij omroep TED (TMF). Daarna belandde ze als schoonmaakster in de thuiszorg. Over haar ervaringen schreef ze columns in NRC Handelsblad, die ze nu heeft uitgewerkt tot haar debuut ‘De thuishulp’. Ook sprak ze op zorgcongressen over haar thuiszorgwerk.